Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Βγήκε ο Χάρος να ψαρέψει
με τ' αγγίστρι του ψυχές
και γυρεύει πληγωμένους,
δυστυχείς και πονεμένους,
μεσ' τις φτωχογειτονιές,
βγήκε ο Χάρος για ψυχές...
Με τη μαύρη του σφεντόνα
στρίβει ο Χάρος στη γωνιά...

'Ολες οι προσπάθειες απεικόνησης του Χάρου είναι ζοφερές. Τον παρουσιάζουν σα νεκρό, σκελετωμένο άντρα, που κρατάει τεράστιο δρεπάνι, θερίζοντας ψυχές σα στάχυα. Στο λαϊκό τραγούδι της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου στην εισαγωγή, ο Χάρος δεν περιγράφεται, κρατάει αγκίστρι και σφεντόνα, σχεδόν κατεβαίνει στα ανθρώπινα μέτρα, αντιμετωπίζεται... Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν σε δύο αδέλφια, τον Υπνο και τον Θάνατο.
Από εδώ ξεκινάει ο Νeil Gaiman και φέρνει τα πάνω κάτω.



Επινοεί ένα νέο πρόσωπο του θανάτου (Death), θηλυκό, μεγαλύτερη αδελφή του Υπνου (Dream-Sandman-Morpheus ). Είναι νεαρή, μικροκαμωμένη, χαρούμενη, όμορφη και πολύ cool. Στην αρχή πρότεινε να μοιάζει με την rock-star Nico, πως εφανίζεται στο εξώφυλλο του δίσκου Chelsea Girl του 1968. Όμως ο εικονογράφος και σχεδιαστής Mike Dringenberg πήρε πρωτοβουλίες. Ζωγράφισε την Death να μοιάζει μ΄ένα κορίτσι που γνώριζε καλά, την Cinnamon. Και το ίδιο βράδυ ο Neil, στο εστιατόριο που έτρωγε με τον Dave Mc Kean, συνάντησε μια σερβιτόρα ίδια με το σκίτσο. Μακρύ μαύρο μαλλί, μαύρο jean και T-shirt, σπειροειδές μακιγιάζ στο μάτι και στο λαιμό φορούσε ένα μέγάλο ασημένιο ankh, το γνωστό αιγυπτιακό σταυρό.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...
σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ
Η μοναδική βεβαιότητα για κάθε ζωντανό οργανισμό είναι ο Θάνατος " λέει ο Neil Gaiman. " Η ευτυχία, τα όνειρα, ακόμα και η αναπαραγωγή του είδους δεν είναι δεδομένα, ο θάνατος είναι. Και η Death κάνει πολύ καλά τη δουλειά της. Με χάρη, σύνεση και συμπόνια. Η καβαλιστική διδασκαλία αναφέρει ότι ο Άγγελος του Θανάτου είναι τόσο όμορφος, που μόλις τον δεις τον ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα. Και για να συνεχίσεις να τον βλέπεις μέχρι τέλους, η ψυχή βγαίνει από τα μάτια..."


Η Death πρωτοεμφανίζεται στο τεύχος 8 του SANDMAN. Kατεβαίνει σαν τη Mary Poppins λέγοντας τα αμίμητα "supercalifragilesticexpialidocious" και "peachey keen"




Μια φορά στα εκατό χρόνια γίνεται θνητή για μια μέρα, συγχρωτίζεται με τους ανθρώπους για να καταλάβει και τα δικά τους αισθήματα. Ομως ξέρει ότι αυτή θα κάνει το καθήκον της με τον ίδιο τρόπο έως το τέλος του κόσμου, μέχρι να πάρει και τον τελευταίο ζωντανό οργανισμό.



Αυτή θα είναι που θα κλείσει πίσω της την πόρτα στο τέλος...

9 σχόλια:

Xavier είπε...

Μεγάλη ζημιά η Death.... άστα να πάνε.

SUN W KNIGHT είπε...

Πάντα συμπαθούσα την Death.
Μοιάζει λίγο με τη Βαλκυρία μου.
Η Βαλκυρία μου όμως είναι ωραιότερη...

Ανώνυμος είπε...

πολυ καλο ποστ ομολογουμενως.

ΥΓ.Δεν ξερω αν σ αρεσει ο κινηματογραφος και ειδικα ο ευρωπαικος αλλα σου προτεινω την "εβδομη σφραγιδα" του Μπεργκμαν,οπου σε μια σκηνη ανθολογιας ο θανατος παιζει σκακι με τον ανθρωπο(ειναι το wallpaper στο pc μου)
Αν δεν αντεχεις τετοιου ειδους ταινιες αστο και δες καμια με το Στιβεν Σιγκαλ.

Sanity Loss Era είπε...

Και μολις εκτελεσει τα καθηκοντα της και κλεισιε την πορτα που παει?

Περαστικός είπε...

Πολύ 80's μου φαίνεται όμως.

Surrealist είπε...

Εντυπωσιακή ανάρτηση... θα σταθώ στον
Neil Gaiman (με εξέπληξες πολύ ευχάριστα)!!

Πραγματικά είναι καλό να αλληλοκαταλαβαινόμαστε οι άνθρωποι :}!

Καλημέρα και καλό μήνα!

panoptis είπε...

Καλό μήνα...

Θα ήθελα να έχω μία τέτοια τελευταία εικόνα πριν φύγω.
Η ιδέα του αρσενικού χάρου είναι κι αυτό πατριαρχικό απομεινάρι.
Ωραίο και το μενταγιόν της (αιγυπτιακό σύμβολο μου φαίνεται για την αιωνιότητα)

cynical είπε...

Διάβασε κανείς το τελευταίο βιβλίο του Saramango "Περί Θανάτου", όπου ο χάρος είναι μια ωραία γυναίκα, που αποφασίζει να κάνει απεργία, και όπου κανένας δεν πεθαίνει και γιαυτό τα βάφουν μαύρα,....

Επίσης το τελευταίο βιβλίο του Ροθ "Καθένας";

Πολύ θανατίλα έπεσε τελευταία και ξέρετε τι σημαίνει αυτό...

aerostatik είπε...

@ xavier
σε καταλαβαίνω απόλυτα

@sun w knight
δε νομίζω

@ nelly
την έχω δει και μ' αρέσει

@ sanity loss era
στον κόσμο του gaiman o θάνατος είναι μία μετάβαση κάπου αλλού, και η death σε συνοδεύει, στο τέλος και η ίδια θα καταλήξει εκεί, εξαλείφοντας τον κόσμο που ξέρουμε

@ περαστικός
σε καταλαβαίνω, έπρεπε να ανεβάσω φωτογραφία της με στολή 17ου αιώνα, σε μια άλλη ευκαιρία

@ surrealist
χαίρομαι που καταλαβαινόμαστε, όταν όμως δεν καταλαβαίνουμε κάτι δεν ντρεπόμαστε να ρωτήσουμε

@ panoptis
συμφωνώ απόλυτα

@ cynical
δεν τα έχω διαβάσει, η εικόνα της death κάνει το θάνατο γοητευτικό...